کد مطلب:1834 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

دين ما دين پدران ما است. اگر ما خواهان تغيير در دين خود باشيم، آيا ريختن خون ما به سبب عقايد جديدمان حلال است؟ پس آزادي در دين چه جايگاهي دارد؟

اما پاسخ به اين كه پس احكام ارتداد در اسلام چگونه توجيه ميشود؟دين اسلام فطري است. اگر فردي به اصول و فروع اسلام آشنا باشد و حالت انكار نداشته باشد، به صورت طبيعي و معمولي به آن ايمان ميآورد. قرآن ميگويد: لا اكراه في الدين؛ در پذيرش عقيده اكراه نيست. اصولاً عقيده با اكراه سازگار نيست. اين سخن درستي است، ولي نبايد از اين گزاره، تفسير ناروا نمود و گفت: هر كه هرگونه دلش بخواهد، آزاد است تا عقايد ديگران را به بازي بگيرد، بلكه قرآن به دنبال سخن مذكور ميگويد: قد تبيين الرشد من الغي؛ راه راست از راههاي انحرافي و نادرست روشن است.(8) يعني وقتي راه رشد و حقيقت آشكار است، دليلي براي اكراه و اجبار وجود ندارد، زيرا عقل سليم بدون داشتن انكار و عناد آن را پذيرا است. بنابراين، انسان حق ندارد از آزادي سوءاستفاده كند و به بهانه آزادي، اعتقادات جامعه را به باد مسخره بگيرد و امنيت فكري و فرهنگي اجتماع را متزلزل و مختل نمايد.

اين سخن نيز مورد پذيرش عقل و عرف است.

حال اگر فردي در خانواده مسلمان تشخيص داد كه دين اسلام بر حق نيست، ميتواند دين ديگر را انتخاب كند، اما در جامعهاي كه براساس اعتقادات و باورهاي ديني، قوانين، رفتارهاي اجتماعي و فردي، اميال و آرزوهاي انسانها ارزشهاي اخلاقي شكل گرفته كه هر يك از اين موارد كاركردهاي بسياري در زندگي فردي و اجتماعي دارد، حق ندارد در برابر دين و اعتقادات موضعگيري نموده و درصدد تخريب آنها باشد، زيرا آثار نامطلوب در زندگي فردي و ا جتماعي ايجاد خواهد كرد و باعث تزلزل اركان اجتماعي خواهد شد، بنابراين ارتداد از اين جهت كه افكار عمومي و ايمان مردم را متزلزل ميكند، اظهار آن روا و شايسته نيست، و با وجود يك سري شرايط اسلام با مرتد برخورد ميكند. اما اگر باور خود را رواج نداد و به امنيت فكري و فرهنگي جامعه آسيبي وارد نكرد، به او كاري ندارند و حكم ارتداد نداشته و عقيدهاش نزد خودش محترم است.

اين كه خدا با او چگونه برخورد ميكند، تنها خدا ميداند كه وي صداقت دارد يا از روي عناد و لجاجت به اين عقيده روي آورده است. خداوند فرداي قيامت بر پايه عدل و حكمت، با او رفتار خواهد كرد. همو فرموده است: اگر حجت بر كسي تمام نشده باشد، مؤاخذهاش نميكند.(9) ميگويد: هر قدر كه عقلش خوبيها را كه درك كرده، به آن عمل كرده است، ثواب و پاداش دريافت ميكند و به هر اندازه، در عمل، كوتاهي و يا ضد باورش را انجام داده است، جزا و كيفر ميبيند.

پينوشتها:

1 - سوره نساء، آيه 29 و سوره بقره، آيه 195.

2 - سوره مائده، آيه 32.

3 - سوره بقره، آيه 170.

4 - سوره بقره، آيه 256 و يوسف، آيه 108 نيز سوره انسان، آيه 3 و كهف، آيه 29.

5 - يوسف، آيه 99 و انعام، آيه 149 و 35.

6 - آل عمران، 20 و مائده، آيه 92، يونس، آيه 41 .

7 - انفال، آيه 61، آيه 61.

8 - بقره (2) آيه 256.

9 - اسراء (17) آيه 15.